Voor ieder wat wils...

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder en wat avontuurtjes rijker. Al zitten er best veel reisdagen bij. Het landschap veranderd met de dag en is heel afwisselend. We gaan van Texas naar Colorado en van de gorge du Tarn naar de Sahara. Alles komt voorbij in onze kleine zweterige oververhitte bus, wat wil je nog meer. Gelukkig worden we er ook af en toe uitgegooid en worden we weer omringd door locals die als een zwerm bijen op de honing afstormt! Je zou nog bijna de afweging maken om in de bus te blijven. Maar ja als dan de schittering van het zwembad in beeld komt, is de verleiding niet meer te weerstaan. Heerlijk om na zo’n dag even af te kunnen koelen.

De volgende dag maken we een mooie wandeling door het gebied. We krijgen een aantal gidsen en dragers mee, want de groep wordt gesplitst in drieën. Het zonnetje schijnt en het uitzicht is prachtig! Onderweg komen we nog langs een mooie waterval met veel tropische begroeiing en voor wie wilde afkoelen was dit dé kans. Normaal zouden we ons geen moment bedenken, maar aangezien je maar even kon plonsen en daarna weer in de kleren moest, hebben we maar bedankt. Om nog maar te zwijgen van al die hongerige Malagassische ogen die in onze rug priemden. Volgende keer maar weer.
Af en toe had de omgeving veel weg van de Grand Canyon, dan was alles weer vol groen en zat je ergens in Zuid Frankrijk! Na een wandeling van een paar uur werden we beloond met een heerlijk lunchpakketje aan een snel stromende rivier met uitzicht op enkele safakis! Geweldig toch! De rest van de namiddag hebben we nog even bij het hotel doorgebracht en konden we toch nog afkoelen in het zwembad...

Hier moesten we maar even op teren, want de dag erna werd een lange afvalrace in de bus naar onze volgende bestemming. Alle pilletjes tegen wagenziekte ten spijt moesten er toch twee mensen de bus uit onderweg. De hoofdweg (de enige geasfalteerde weg van noord naar zuid Madagascar) hield helaas op en de rit veranderde in een ritje op een ongecontroleerd hobbelpaard. Mocht je je nog enigszins lekker hebben gevoeld dan kwam er hier toch echt een eind aan. Na 4 uur hobbelen over een met kuilen bezaaide zandweg en af en toe uitstappen omdat de bus was vastgelopen, kwamen we dan toch met 19 arme zielen in het paradijs terecht.
Ze zullen het niet voor niets zo gepland hebben, want deze accommodatie verzachtte alles wat we eerder hadden meegemaakt. Wat een plaatje! Een huisje pal aan het strand met terrasje en ligstoelen. We hebben elkaar eens hard geknepen, want dit mocht toch echt geen droom zijn. Hemels! En laat het ook nog borreltijd zijn. Ik geloof dat het biertje van Sven nog nooit zo lekker is geweest! We werden ondertussen nog getrakteerd op een muzikaal optreden van de plaatselijke band en aangezien iedereen toch nog in de hos-en-tos-modus zat, hebben we met z’n allen lekker mee staan springen. De toon was gezet en de avond zeer geslaagd! Ik denk dat zelfs als er een bom naast ons huisje ontploft was, we nog niet wakker waren geworden, zo moe waren we!

Na een heerlijke nachtrust zijn we na het ontbijt met kapitein Willy in de loveboat gestapt. Een soort kano met zeil en drijver en 3 gespierde jonge ventjes brachten ons naar de snorkelspot. We waren met 3 bootjes en totaal met z’n zessen om te gaan snorkelen. We hebben heel veel mooie gekleurde visjes gezien, prachtige zeesterren in alle kleuren en grote zee-egels waar je zeker niet op moet gaan staan, want dan kun je de rest van de vakantie niet meer lopen. Jammer dat we uiteindelijk toch weer terug moesten, maar ik moet zeggen: dit was ook niet verkeerd. De rest van de dag hebben we lekker op het strand doorgebracht wat zeker geen straf was! En ja hoor, aangezien we er zo’n groot feest van hadden gemaakt de avond ervoor had zich nóg een bandje gemeld bij het hotel en hebben we nog een gezellige avond gehad, maar wat hadden we honger erna, omdat ze hadden gewacht met het eten. Heerlijke verse vis uiteraard! Dat was smullen. En heerlijk om liggend in je bedje de zee nog te horen ruisen....
Helaas duren dromen nooit lang en kwam ook hier een eind aan want er stond ons nog de zandweg te wachten de dag erna in de zinderende hitte van 42 graden op weg naar het vliegveld. Terug naar Tana vanwaar we vandaag weer verder vliegen naar het noorden...